Begin maart vierden wij de opening van Ongetemd, een tentoonstelling waarin we de relatie tussen mens en natuur verkennen. Nauwelijks een week later keek ik samen met de rest van Nederland naar de persconferentie van premier Rutte. Ik luisterde vol spanning naar de ingrijpende, maar noodzakelijke maatregelen die werden afgekondigd. Er was maar één conclusie te trekken: ook het museum moest haar deuren sluiten.  

Tijdens het samenstellen van de tentoonstelling was sluiting niet een van de scenario’s die door mijn hoofd spookte. Het virus leek tijdens de ontluikende lente nog ver weg. Met nadruk op leek, want de realiteit heeft ons inmiddels ruimschoots ingehaald. Deze realiteit liet mij zien dat mens en natuur onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. We wanen ons met de nodige regelmaat onaantastbaar. Maar dat zijn we niet.  

Ondertussen zit de mens thuis. En zijn we op zoek naar een nieuwe balans. Onze levens spelen zich de afgelopen maand op een kleiner oppervlak af. Ik vraag mij vaak af wat er gebeurt buiten de veilige omgeving van onze huizen van baksteen en onze flats van beton. Hoe vergaat het de natuur in deze crisistijd? Ik lees over het Nederlandse satellietinstrument Tropomi, dat laat zien dat de luchtkwaliteit op verschillende plekken in de wereld sterk is verbeterd. En op Twitter zie ik een bericht van Rijkswaterstaat waarin staat dat er meer dieren op straat worden gesignaleerd. Als dit het voorzichtige begin van het nieuwe normaal is, hoop ik dat we het lang kunnen vasthouden. Ook als de crisis voorbij is. 

Amy Stenvert, curator / conservator collectie

Een deel van Ongetemd is hier online te beleven.