De dans van de reiger
Hedendaagse geschiedenis in een IJsselsteinse supermarkt
door Ruud van den Berg
‘In verband met corona-maatregelen heeft onze Super vanaf aanstaande maandag speciale winkeltijden voor mensen boven de 70-jaar ingevoerd’, stond er te lezen. Voor dag en dauw sta ik dus de volgende morgen klokslag zeven bij de supermarkt. Het treft, er zijn weinig mensen. Ja wat wil je op zo’n buitensporig vroege tijd eigenlijk? Met de slaap nog in m’n ogen begin ik aan m’n lange lijst want je wilt toch ook niet al te lang in contact komen met vreemde mensen die misschien wel vreemde contacten zouden kunnen onderhouden…
Van mezelf weet ik dat wel, maar van anderen? Zou er misschien niet op de aankondiging van de super moeten staan zoiets als: ‘Deze openingstijd geldt alleen voor klanten zonder wisselende contacten’.
Bij de karretjes begint al de eerste vraag of ik nu voor- of achteraf m’n handen zal desinfecteren met de zeep uit de klaar hangende dispenser. Ik besluit in een onberedeneerde opwelling om dit dan maar voor en achteraf te doen, want je weet maar nooit. Dan de lijst: ik had hem gelukkig globaal in de looproute geschreven, die ik door de winkel zou maken. Dat moet voor mij een reuze steun zijn, maar: er lopen mensen op mijn route! De anderhalve-meterregel zou wel eens een probleem kunnen worden!
Nou ja dan maar een beetje meer kris kras. In de gangpaden is het bij ‘t eerste gangpad al raak, er staat een vrouw die iets zoekt. Gaat ze nu achteruit of vooruit, kan ik er omheen, nee ze gaat achteruit, maar daar staat al een man, komt ze weer mijn kant op, ik naar rechts zij naar rechts, ik naar links, zij weer naar links en ik kan er eigenlijk niet fatsoenlijk langs. Het leek een beetje op een soort dans; mag ik deze dans van u? Of liever een soort van balts van een grijze reiger. Maar ja dan zou de bedoeling anders zijn. Enfin dans of balts, dan toch maar een gangpad omlopen.
Bij de kassa zie ik door de belijning, de anderhalvemeterregel en vraag mij af of m’n boodschappenkarretje voor me wel binnen of buiten die regel moet vallen. Voor zekerheid neem ik ook hier maar het zekere voor het onzekere en neem de afstand van het karretje maar mee in m’n berekeningen. Vlot, scant de achter het glas gezeten caissière de boodschappen van de klant voor me. Ik hoor de vele piepjes achter elkaar en droom even weg. De piepjes klinken als de baltstonen van de reiger bij zijn paringsritueel. ‘U bent aan de beurt hoor’ gevolgd door de piepjes van de scans van door mij op de band gelegde spullen. Tijdens het neerzetten ervan rijst mij de achterdochtige vraag of de aangekochte zaken door iemand kunnen zijn bepoteld en hoelang een virus, ergens op achtergelaten, actief zou kunnen zijn? Enfin, straks dan nog maar even desinfecteren. Hier weer een nieuw dansje: kar vooruit, gescande artikelen afpakken en opbergen, teruglopen naar pinautomaat, betaalbedrag boven vijftig euro, pin intypen, toetsen aanraken? Zouden ze schoon zijn? Aanraken met achterkant balpen dan maar. Duurt allemaal wel wat langer. Kar wegzetten en handen desinfecteren.
Ruud van den Berg, vrijwilliger
