Vensters
Marwan Bassiouni
Marwan Bassiouni | Prayer Rug Selfies | 2017 - ...
(for English, please see below)
Marwan Bassiouni (Zwitserland, 1985), begon zijn carrière als fotograaf in Genève. Hij studeerde fotografie aan de Photography School of Vevey (CEPV) en aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunst (KABK, Den Haag). Wat is 'ruimte', of een plek, voor hem?
Marwan Bassiouni | Prayer Rug Selfies (St. Ursanne, Le Jura, Switzerland, 2021)
'Hoewel elke plek uniek is en onze aanwezigheid iets zegt over ons, houd ik me doorgaans niet bezig met de fysieke ruimte, maar juist met een omgeving die niet tastbaar is. Fotografie kan een poort zijn, waardoor we naar een andere plek kunnen reizen; binnenin en buiten onszelf. Een foto kan een hoogstpersoonlijke ervaring bieden, een ervaring waar geen woorden voor zijn. Ik heb altijd een heldere intentie, en gebruik simpele symbolen om de belangrijkste thema's in mijn werk tot uiting te brengen: de perceptie van de Islam in de Westerse samenleving, en de ervaring van fotografisch beeld. Een moskee en een bidkleed hebben een sterke symbolische waarde. Mijn projecten (te weten Dutch Views, New Dutch Views, Prayer Rug Selfies) zijn niet vooropgezet, maar wel het resultaat van het selectief in beeld brengen. Ik geloof daarnaast dat er een grootser ontwerp of 'plan' mee samenhangt, dat ook wel bekend staat als lotsbestemming. Ik zie mijn eigen betrokkenheid in het proces als tamelijk beperkt.
De serie Prayer Rug Selfies (bidkleed-selfies) ontstond toen ik, na een gebed in mijn fotostudio bij de KABK, achterom keek en ik me realiseerde dat mijn alledaagse omgeving ineens een heilige plek geworden was, waarin een deel van mijn moslim-identiteit zich manifesteerde. Als moslim probeer ik minimaal vijf keer per dag te bidden, op gezette tijden: Fajr (zonsopgang), Dhuhr (mid-dag, noen), Asr (in de middag), Maghrib (na zonsondergang), en Isha (als de nacht valt). Deze gebeden kunnen overal gedaan worden, dus sinds ik mijn religie volgens deze principes beoefen, heb ik altijd een dun, draagbaar bidkleedje bij me. Mijn vader gaf het me.
Deze Prayer Rug Selfies maak ik met mijn mobiele telefoon. Sinds ik ermee begon, vijf jaar geleden, heb ik al honderden foto's genomen. Daarvan zijn er vijf te zien in Vensters. Ik werk aan een boek met de Prayer Rug Selfies.'
We leven in een seculiere maatschappij, waarin religie grotendeels onzichtbaar is. De Prayer Rug Selfies bieden de kijker een intieme blik op een kortstondig heilige ruimte, gecreëerd op een plek die doorgaans geen enkele religieuze associatie heeft.
English version:
Marwan Bassiouni (Switzerland, 1985) started out as a photographer in Geneva. He holds a photographer CFC from the Photography School of Vevey (CEPV) and a BA in photography from The Royal Academy of Art (KABK). What is ‘space’, or a place, to him?
‘Although every space is unique and our presence within it can say something about us, my primary concern is not the physical space but rather that which has no surfaces. Photography can be a portal that allows us to go to other places, within and without of our selves. A photograph can offer a unique photographic experience beyond words. I try to work with a clear intention and to use simple symbols in order to communicate and engage with two primary themes of interest: the perception of Islam in Western society and the experience of the photographic image. The mosque, the prayer rug, these have a strong symbolic value. My projects (ie New Dutch Views, New British Views, Prayer Rug Selfies) are not staged, but rather the results of selective framing and what I believe to be a pre-established design or ‘plan’ also known as destiny. Therefore, my own involvement in the process is somewhat limited.
The Prayer Rug Selfies happened to come to existence when, after praying in a photography studio at the KABK I looked over my shoulder and realized that my everyday environment had become temporarily a sacred space which manifested a part of my Muslim identity. Being a muslim, I try to pray a minimum of five times a day at specific moments: Fajr (dawn), Dhuhr (noon), Asr (afternoon), Maghrib (after sunset), and Isha (nighttime).
This can be done anywhere, so since I started practicing my religion according to these principles, I carry a thin, portable prayer rug with me everywhere. It was given to me by my father. All these prayer rug selfies are made with my mobile phone. Within the five years since I began the series, I have taken several hundreds of photographs, of which five are shown in Vensters. I’m working on a book containing the Prayer Rug Selfies.’
We live in a secular society, where religion is mostly invisible. The Prayer Rug Selfies offer the viewer an intimate image of an ephemeral sacred space, created in a place that usually has no religious connotations at all.
