Alles verandert, niets vergaat
Over de kunstenaars
In Alles verandert, niet vergaat is - behalve de privé-collectie van Bert Murk - (her)nieuw(d) werk te zien van kunstenaars waarmee Museum IJsselstein eerder samenwerkte.
Omnia mutantur, nihil interit, Alles verandert, niets vergaat, is een uitspraak van de schrijver en dichter Ovidius. In zijn Metamorphosen beschrijft hij de schepping en de geschiedenis van de wereld volgens mythologische verhalen.
Het werk van de kunstenaars die exposeren in deze tentoonstelling, gaat over verandering, hergebruik. Er komen elementen in voor die we al kenden, maar een nieuwe vorm hebben gekregen. Architectuur speelt een belangrijke verbindende rol in de tentoonstelling. De ruimte van Museum IJsselstein is getransformeerd. In plaats van werken tentoon te stellen in de typische white cube van het museum, zijn de werken te zien in en op een installatie die gemaakt is door kunstenaars Jop Vissers Vorstenbosch en Jonas Wijtenburg. Laat je idee over de traditionele manier van presenteren los en laat je leiden door de werken. Alles verandert, laat zijn traditionele vorm los, maar de intentie blijft en niets vergaat. Oordeel niet, vertrouw op je gevoel en op wat je ziet en misschien verander je zelf wel van vorm.
Hieronder lees je meer over de projecten van de verschillende kunstenaars. Zo is er een dansdrieluik te zien in de filmruimte, en heeft Reageerman Fedor van Rossem de ultieme canon samengesteld.
Dansdrieluik: Boxed In
In de filmruimte bij 't Lokaal is Boxed In te zien, een drieluik van drie dansfilms van Leah Jacob, Joana Borges, Petra Vossenberg, Mary Janssen en Marc Nukoop.
In de toekomst zullen we op het Corona-tijdperk terugkijken, en ons afvragen: hoe hebben de mensen die periode ervaren? Choreografe Leah Jacob besloot om hier een korte dansfilm over te maken. Tevens nodigde ze 2 vrouwelijke choreografen uit om ook hun visie door middel van een dansfilm te geven. Het project werd BOXED IN genoemd, wat ingesloten betekent.
Met haar dansfilm Spaces Untouched onderzoekt Leah Jacob het sociale onbehagen en isolement dat Corona in zijn kielzog achtergelaten heeft. In een tragikomische ontmoeting zitten een vrouw en een man verlegen op afstand van elkaar op een dubbelzijdige straatbank. Ze worden onderbroken door scènes van een gehandschoende hand die het vrouwelijke lichaam verwoed afspeurt, op zoek naar troost en geruststelling (Camera en montage: Mary Janssen / Muziek: Marc Nukoop).
Quarantine van Joana Borges en Washing You Well van Petra Vossenberg zijn intieme danssolo’s met een persoonlijk dagboek gevoel.
Still uit Spaced Untouched | beeld: Mary Janssen | 2021
Jasper Griepink
Als kruising tussen een natuurpriester en een sassy-muzikant neemt kunstenaar Jasper Griepink ons mee in verhalen die de folklorische wereld van de druïden en de natuurgeesten verbindt met de glamour van een muziekconcert. Hij onderzoekt manieren om een gezonde, duurzame toekomst te verwezenlijken, voor de aarde en voor de mens – zijn lichaam en zijn ziel. Dat doet hij door het bestuderen van spirituele denkers en traditionele natuurgenezers en het bezoeken van alternatieve gemeenschappen en sjamanen over de hele wereld. Sinds kort speelt daarin ook de permacultuur, de kennis van het duurzaam ontwerpen van de menselijke leefomgeving een steeds grotere rol.
Jasper Griepink | earth(hurt) | 2021
sven signe den hartogh
sven signe den hartogh is een autodidact kunstenaar. Zijn werk kent verschillende verschijningsvormen, van sculpturen tot boeken. Hij bewandelt in het leven een eigenzinnig pad en laat zich vooral leiden door zijn innerlijke behoeften. Zo besloot hij afgelopen jaar om helemaal ‘of de grid’ te gaan leven. Hij zwoer zijn smartphone en social media af en trok samen met zijn vriendin in een yurt in het Noordhollandse platteland waar ze een zelfvoorzienend leven leiden. Deze verandering in zijn leven heeft hij in beeld gebracht door een aantal analoge foto’s. Ze geven een dromerig beeld van het leven in de buitenlucht en illustreren dat het mogelijk is om je hart te volgen.
sven signe den hartogh | 2021
Frank Koolen en Kasper Jacobs
Kunstenaars Frank Koolen en Kasper Jacobs werken incidenteel samen aan films en performances. In 2020 namen ze deel aan de tentoonstelling Vrijplaats bij MIJ. Hiervoor maakten ze de film Ace of Space waarin ze het verenigingsleven van IJsselstein op een bijna antropologische manier onderzochten. Een half jaar lang dompelden ze zich onder in IJsselstein met als uiteindelijk resultaat een hypnotiserende reis langs fictie en non-fictie, langs acteurs en figuranten. Hun inspiratie was de ‘Homo Ludens’, de spelende mens.
Voor de tentoonstelling Alles verandert, niets vergaat maakten ze een korte videoloop die refereert aan hun film Ace of Space. Hierin staat dus ook weer het hergebruik centraal. We zien twee spelende karakters terug die aan het kaarten zijn. Wie zijn die figuren? En waar staan ze voor? Ook maakten ze een echt kaartspel zodat iedereen een beetje onderdeel kan zijn van hun verhaal.
Kasper Jacobs en Frank Koolen | Ace of Space kaartspel | 2021
Wim van Sijl
Wim van Sijl is een kunstenaar die helemaal verweven is met het DNA van IJsselstein.
SOKKEL O SOKKEL (2021) is een werk uit Leven = Kunst en een reflectie op de publieke strijd P-vak versus Kunst. De gemeente IJsselstein had voor de bouw van een sokkel op het P-vak bij Kunstruimte Coal.2 een vergunning verleend. Voor het opheffen van het P-vak was een overeenkomst afgesloten. Enkele fanatieke buren protesteerden jarenlang tegen de opheffing van het P-vak. Dit protest leidde tot het intrekken van de overeenkomst, ondanks dat een meerderheid van de buren pro sokkel was. Over de verleende vergunning werd een juridisch proces gevoerd met als uitspraak: de sokkel moet worden verwijderd en het P-vak moet worden teruggebracht.
Het reliek van SOKKEL O SOKKEL bestaat uit een boekwerk van 236 pagina’s met formele teksten, tekeningen, foto’s, reflecties, brieven, gerechtelijke stukken en conclusies. Het boek ligt op een fragiele sokkel onder een notenhouten afdekplaat met een blauw glazen venster en een verankert antraciet kooltje.
Onder het boekwerk hangt een tweede kooltje als meetinstrument van zelfreflektie, energie en tijd. Naast de fragiele sokkel staat een kruk met notenhouten zetel en ingeslagen titel.
De configuratie wordt tijdelijk aangevuld met een keramiek paardenhoofd van Henk van Rooij (1938-2014). Het hoofd, dat onderdeel uitmaakt van de expositie KASTEELHEREN, kijkt vanuit een fauteuil lachwekkend naar SOKKEL O SOKKEL.
Wim van Sijl, paardenhoofd Henk van Rooij en Sokkel O Sokkel
Art van Triest
Het werk van Art van Triest bestaat uit sculpturen gemaakt van materialen die doorgaans gebruikt worden in de zware industrie. De materialiteit van zijn werk is krachtig en robuust, maar laat ook zien dat zelfs een sterke staalsoort kan bezwijken onder druk. Destructie en deconstructie staan centraal. Zijn werk voor de tentoonstelling is te vinden op het dak. Het zijn een aantal kooiachtige structuren. Deze rigide grids breekt hij letterlijk door ze te vervormen en er vernietigende krachten op los te laten. Door deze dominante structuur te vervormen krijgen ze een mensachtige uitstraling. De grids blijven dezelfde hoeveelheid materiaal, maar krijgen een andere vorm.
Art van Triest
Jop Vissers Vorstenbosch en Jonas Wijtenburg
Voor de tentoonstelling Alles verandert, niets vergaat slaan kunstenaars Jop Vissers Vorstenbosch en Jonas Wijtenburg de handen ineen. Ze combineren hun beider werkwijzen tot een gesamtkunstwerk dat niet alleen een op zichzelf staande sculptuur is, maar ook een drager van andere werken in de tentoonstelling. De kunstenaars assembleerden een modulaire sculptuur waarin hun beider werkwijzen en hergebruik van materialen uit vorige projecten terugkomt.
Het werk van Jop Vissers Vorstenbosch komt via verschillende verschijningvormen altijd weer uit bij de schilderkunst. Het vormt de basis, het vertrekpunt van zijn werk. Als je zijn werk goed bestudeert kun je altijd weer paralellen trekken naar de schilderkunst. De basis van schilderen is licht. Hierdoor zien we kleur, en vorm. En uiteindelijk schildert Vorstenbosch een werk van vorm, licht en kleur.
Ook Jonas Wijtenburg is een bouwer die grote constructies niet schuwt. Slimme, modulaire houten bouwwerken van een met een grote precisie uitgezocht materiaal. Het werk is massief en refereert aan de klassieke oudheid of vroege middeleeuwen. Het ademt vakmanschap, duurzaamheid en slim gebruik van materialen en flirt met de gulden snede.
Rob Voerman
In zijn werk schept Rob Voerman ruimte voor onderhandeling en improvisatie. Hij vindt het namelijk maar niks, onze overgeorganiseerde maatschappij vol orde, structuur en evenwicht. Zowel op het platte vlak als in de vorm van sculpturen roept hij zeer gedetailleerde andere werelden op, alternatieve toekomstbeelden waarin meer plaats is voor chaos, vergankelijkheid en deconstructie. Architectuur speelt daarbij steeds een sleutelrol. In die alternatieve werelden kan het er best heftig aan toe gaan; het zijn niet altijd romantische utopieën. Soms is de sfeer eerder grimmig of zelfs gewelddadig waarbij het lijkt alsof hij bestaande elementen van onze samenleving opnieuw geordend heeft. Voermans boodschap is daarmee verleidelijk en verontrustend tegelijkertijd.
Henk Wijnen
Kunstenaar Henk Wijnen nam in 2019 deel aan de tentoonstelling Vrijplaats bij MIJ. Hij toonde een project dat ‘ReservedService’ heet. Het project uit 1978 was van oorsprong een samenwerkingsverband met de Duitse kunstenaar Jockel Heenes (tot 1983). Wat begon met een spontane graffiti in de metro van Parijs mondde uit in een project dat anno 2019 nog steeds loopt. Met het project RESERVED#2050 reserveert Wijnen een exoplaneet, waarop leven mogelijk is. Dit doet hij door het te laten vastleggen door een notaris waarmee hij een planeet reserveert voor de kunst. Naast het reserveren van een planeet reserveert Wijnen ook het museum zelf. Aan de buitenzijde van het gebouw is een stempel te zien. Hiermee verwijst hij op een speelse manier naar het plaatsen van piketpaaltjes om een gebied. Voor de tentoonstelling Alles verandert, niets vergaat kijkt Wijnen terug naar zijn project en maakt een document van 9 affiches als een soort samenvatting van het project dat hij destijds bij het museum initieerde.
Henk Wijnen | Planeet gereserveerd | 2019 | Foto: Karin Doornbos
