Carla aan het woord: 'De stenen hebben me diep geraakt'
Toen ik de stenen zag en het verhaal erbij hoorde, dacht ik direct aan de pijn die vrouwen tijdens het lopen gevoeld moeten hebben. Het lijkt zo zwaar! En ook aan de geestelijke pijn: de vernedering, het gevoel van niets waard te zijn. Aan de schaamte zo rond te moeten lopen, terwijl je met nare opmerkingen en rot fruit bekogeld wordt. En aan gevoelens van boosheid die je wel of niet kon, durfde te laten zien.
De stenen riepen meteen ook veel vragen bij me op: waarom waren schandstenen vooral een straf bij vrouwen? En voor welk misdrijf??
Ik kreeg te horen dat het ging over misdrijven als schelden, diefstal en ook overspel en hoererij. Dat raakte me... Betekende dat dat je bij de twee laatste overtredingen werd vergezeld van de man, vrouw met wie je dit strafbaar feit had gepleegd? Welke straf kregen die ervoor, werden er bv lijfstraffen uitgevoerd?? Of werd je daar als vrouw alleen op aangesproken?
En hoe was het als je als vrouw een bedrijf had of uit een rijke familie kwam? Kon je je straf dan afkopen zodat je deze ellende niet hoefde mee te maken?
En misschien wel de belangrijkste vraag: was je als vrouw betrokken geweest bij - had je invloed gehad op - het maken van de wetten, straffen, de rechtspraak van je stad? Kortom: hoe was de machtsverhouding in die tijd in de steden tussen rijken en arme mensen, tussen mannen en vrouwen?
Ja, het verhaal van de stenen heeft me diep geraakt. Vooral omdat het niet alleen een verhaal van vroeger is. Maar helaas zo herkenbaar, ook nu in mijn tijd. Niet dat er nog vrouwen letterlijk met schandstenen rondlopen in Nederland en buiten ons land. Wel omdat vrouwen hier en in de rest van de wereld nog vaak te maken krijgen met situaties waarin ze vernederd worden, voor minder worden aangezien, Gewoon, omdat ze vrouw zijn.
Nog steeds voelen ze zich vernederd als ze bewust bij belangrijke beslissingen “worden vergeten”, als ze op een vernederende manier worden aangesproken, nagefloten. Als ze worden lastig gevallen, verkracht of vermoord.
Nog steeds wordt vrouwen verteld wie ze moeten zijn, wat wel of niet bij ze hoort, worden ze gestraft als ze dat niet willen en/of kunnen zijn. Nog steeds zorgt dit bij vrouwen voor een gevoel voor minderwaardigheid, voelen ze pijn.
En dat maakt me verdrietig en soms, ondanks gelukkig ook de positieve ontwikkelingen hierin, soms ook moedeloos.
tekst: Carla Post
Meer lezen?
>> Naar de beschrijving van de schandstenen
>> Terug naar de hoofdpagina van Oost, west, thuis best
